11 lutego o godzinie 18.00 w Hali Widowiskowo Sportowej w Żukowie odbędzie się koncert galowy z okazji 40- lecia Regionalnego Zespołu Pieśni i Tańca Bazuny. W programie koncertu przewidziany jest oczywiście występ Jubilata, wspomnienia i okolicznościowe przemówienia ludzi wspierających działalność grupy oraz jej członków. Początek działalności regionalnego Zespołu Pieśni i Tańca Bazuny wiąże się z datą 14 lutego 1971 r. Tego dnia w Zakładzie Rolnym P.G.R. w Przyjaźni zawiązał się z inicjatywy ówczesnego stróża tego zakładu Czesława Kwidzińskiego 26-osobowa grupa ludzi pragnących wskrzesić dawne obyczaje kaszubskie za pomocą pieśni i tańca. Za radą Wojewódzkiego Domu Kultury w Gdańsku Przyjęto pomoc Instruktora, a w późniejszym czasie kierownika zespołu Aleksandra Tomaczkowskiego. Zespół szybko zdobył szerokie uznanie i rozgłos.

W 1971 r. przeprowadzono pierwsze nagranie radiowe, a później telewizyjne. Zespół osiąga szereg sukcesów m.in. na Festiwalach w Łodzi, Mielcu, Kazimierzu Dolnym, zdobywa również V Miejsce na festiwalu Złoty Paw na Węgrzech. A następne lata przynoszą kolejne sukcesy. Artystyczna ranga zespołu była nierozerwalnie związana z wartościami etycznymi poszczególnych osób, które stworzyły dużą czterdziestoosobową rodzinę z jej opiekunem-Tatkiem, bo tak do niego przeważnie mówiono.

Czytaj Więcej

Kim jest Henryka Krzywonos - to chyba wie każdy, kto mieszka w naszej gminie. To ona 15 sierpnia 1980 zatrzymała prowadzony przez siebie tramwaj. Zdarzenie to bywa określane jako początek strajku gdańskiej komunikacji publicznej w okresie wydarzeń sierpniowych.

Henryka Krzywonos mieszka z mężem, Krzysztofem Strycharskim w Glinczu, w gminie Żukowo. Ich historia małżeńska urzekła czytelników miesięcznika Pani, którzy oddając swoje głosy na tę parę postanowili uhonorować ją statuetką Srebrne Jabłko. Jabłko rozkłada się na dwie połówki. Na każdej z nich wygrawerowane jest imię współmałżonka.

- Nasze „jabłko" składa się z zupełnie różnych połówek - opowiada pani Henryka. - Ja jestem emocjonalna, niekonsekwentna, miękka, zwłaszcza dla dzieci. Mój mąż to wzór stanowczości i spokoju. Jesteśmy różni, dlatego się uzupełniamy. - Pani Henryka bierze łyk kawy z dużego kubka, jej opowieści przysłuchuje się syn, Tomek. Uśmiechają się do siebie, ale nagle pani Henryka poważnieje: - Najważniejszy w małżeństwie jest wzajemny szacunek. Jest to podstawa, na której dopiero można budować to zwariowane uczucie jakim jest miłość. Szacunek i wiara w siebie. Trzeba się też lubić - zaznacza. - Wtedy każdy dzień rozłąki przypomina jak dobrze jest nam ze sobą.

Czytaj więcej